In de afgelopen dagen zie ik geregeld posts voorbij komen over de “Baas van morgen” (een prachtig initiatief van JINC). Ik word er enorm blij van dat bedrijven de deuren van de directiekamer open stellen om deze jonge mensen van de toekomst een kijkje in de keuken te geven. Niet zelden komen de kinderen met prachtige reacties waarvan ik hoop de die bedrijven er ook daadwerkelijk iets mee gaan doen. Zo las ik een reactie van Marit die aangaf dat bij #Visma|Raet dat zij diversiteit een offciele doelstelling moeten maken. En dit zowel in- als extern uit te dragen. En gelijk heeft zij, ik hoop dat Visma|Raet deze oproep beantwoord en zich daarvoor ook in zal zetten. Of Maxime en Reda (bij #Rabobank Amsterdam) door te vertellen wat hun dromen zijn leren hoe belangrijk eigenwaarde en gelijke kansen zijn. Erik (de betrokken directeur in deze) voegt de daad bij het woord en start een whatsapp groep en is al gelijk actief bezig zijn netwerk in te zetten. Ik word hier enorm blij van en hoop dat er velen van deze acties zullen volgen….

Gelijke kansen, diversiteit, inclusiviteit… het staat op dit moment redelijk onder druk. Niet alleen door de Corona pandemie (die ons meer en meer verdeeld), maar ook door de verhardende maatschappij. Sterk volgend op diezelfde trend in de politiek (of zou dit andersom zijn volgordelijkheid hebben?). Inclusiviteit staat niet eens in de Vandale, en wordt door Word niet herkend en wordt zelfs‘verbeterd’ naar “exclusiviteit”. Voor de slimme zoekers: ”Exclusiviteit” staat (gelukkig) ook niet in het woordenboek….

Wel is te lezen dat het woord “inclusiviteit” sinds 2017 een “flinke opleving” mee maakt. Het wordt in verband gebracht met een toenemende diversiteit in de samenleving en gebruikt in de strijd tegen allerlei vormen van discriminatie. De stichting jINC is al bijna 20 jaar bezig om hier aandacht aan te geven. “Baas van morgen” is daar één uiting van.

Maar afgelopen week besefte ik maar eens te meer dat we nog veel te bereiken hebben. Alweer een lange tijd geleden schreef ik deel 1 van een blog over het “Imago van het VMBO”. In dit blog beschreef ik de indeling van het Nederlandse onderwijs en de rare gevolgen die dit met zich meebrengt. Het imago van het VMBO-onderwijs is, in mijn ogen ten onrechte, niet zo best te noemen. Niet voor niets blijven scholen vasthouden aan het aanbieden van MAVO (ipv de juiste benaming VMBO-TL). Ik ben nog niet toegekomen aan de volgende delen over het VMBO, dus beschouw ik deze maar als zodanig.

Maar dan deze periode. Een periode waarin menig student de billen bij elkaar knijpt met welke boodschap de mentor hen gaat bellen: Examenstress!! Voorheen werden alle leerlingen op dezelfde dag geïnformeerd of ze wel of niet geslaagd zijn. Of de vlag wel of niet uit mag. Of er wel of geen herkansingen zijn te benutten. Iedereen die slaagt is een topper en iedereen die slaagt verdient daar alle lof en aandacht voor. Maar wat is er nu aan de hand? Alleen het VMBO (basis en kader) moeten een week langer wachten op hun uitslag. Dus iedereen heeft deze week zijn/haar uitslag binnen, overal hangen de vlaggen uit, kunnen ouders en verzorgers, vrienden en familie er op uit trekken om versieringen cadeautjes en kleinigheidjes binnen te hengelen voor de geslaagden. Ik wil hen allen van harte feliciteren, want zij verdienen die aandacht en gezelligheid.

En dan een week later volgt het VMBO. Ook die toppers hebben hard gewerkt. Maar tegen de tijd dat zij de resultaten horen zijn de spulletjes uitverkocht, in de uitverkoop (om toch maar de laatste restjes nog even verkocht te krijgen) en is de aandacht al weer volop op het lopende EK. Hun vlaggen vallen in het niets met de oranjeversiersels die inmiddels uit de schuren de bestaande vlaggen met schooltassen hebben mogen vervangen. Andermaal is er te weinig aandacht voor deze toppers. Andermaal delven deze toppers weer het onderspit in het onderwijs.

Nu zou ik mij kunnen indenken dat de tijdelijke maatregelen naar aanleiding van de pandemie roet in het eten gooit. Dat de regels omtrent een tweede herkansingsronde het niet anders mogelijk maakt om dit op deze wijze te organiseren. Maar naar mijn weten waren de VMBO-examens digitaal! De uitslag was daarmee al direct na het examen bekend. En ja. Dan moet er nog een normering overheen, alvorens er cijfers en uitslagen aan gekoppeld kunnen worden. Maar dit moet bij elk afgenomen examen. Waarom zijn dan net deze examens de ‘laatste der Mohikanen’? Ik kan alleen maar concluderen dat ‘men deze groep niet belangrijk genoeg vind’. Wanneer gaan we ECHT waarde geven aan een ieder? Wanneer laten we aan iedereen zien dat ze belangrijk zijn, nu en in de toekomst? Het is deze groep mensen die uiteindelijk de basis van de maatschappij vormen. En ja, de basis klinkt als het laagste van het laagste, maar is tevens het belangrijkste en het fundament van waar we allemaal op staan. Zonder deze basis is er geen maatschappij, geen economie, geen fijn en plezierig leven. En dat geldt ook voor iedereen!! Want ook de TOP van de maatschappij onderhoudt niet zelf zijn/haar tuin, bakt niet zelf zijn/haar brood, wast niet zelf zijn/haar bolide, bouwt niet zelf zijn/haar huis. Is het zo moeilijk te realiseren dat wij ALLEMAAL de maatschappij zijn? En dat iedereen in die maatschappij aandacht en gelijkheid verdient?