Ik snap het verhaal van Michiel en ook waarom hij het deelt. En ik ben trots op hem en op zijn prachtige dochter, dat je zo volledig achter haar staat en haar ziet als zijn meest waardevolle ‘bezit’ (al bezit niemand iemand, maar je weet wat ik bedoel, ik heb zelf twee dochters en een zoon). Hij reageert met zijn post op het verschrikkelijke verhaal van Frédérique (14) die in elkaar geslagen is omdat ze een vraag niet wilde beantwoorden. De vraag: “ben jij een jongen of een meisje”…

Toch voel ik een drang om zijn verhaal te nuanceren, of beter gezegd het “gedrag” te nuanceren. Niet die van de dader, daar zijn geen woorden voor. Maar ons gedrag, hoe gaan we nu hiermee om?

Het is namelijk helemaal niet verkeerd om de vraag te stellen als je er (om welke reden ook) niet zeker van bent. Gelukkig mogen kinderen tegenwoordig zijn wie ze zijn, dragen wat ze willen, lang haar kort haar, jurkjes, broekjes of wat dan ook. Wij motiveren dat en dat is goed. Mijn dochter van 15 is een prachtmeid en voelt zich het fijnst in lange broeken, beetje stoer, maar gewoon schitterend. In jurkjes houd ik als bezorgde vader mijn hart vast en verjaar ik 4x zo snel.. Mijn jongste meid (ook 10) is net zo’n prachtmeid, maar houd van jurkjes. en van een gigabos met krullen. Mijn oudste een kerel van bijna 17, loopt alleen in joggingbroeken en t-shirts en hoodies. Een echte freerunner. Wij zullen niet tegen deze problemen aanlopen die hij beschrijft.

Maar dan de nuance: Als kinderen het even niet zien…. is het prima om het te vragen! En dan is het antwoord van je dochter ook een prima antwoord. Als er daarna gewoon gezellig gespeeld wordt en lol getrapt wordt samen…. Is er helemaal niks aan de hand. Wij, als volwassenen geven er echter een lading aan, die vaak negatief is. Wij als volwassenen leren onze kinderen wat wel en niet kan. Net zozeer als wij onze kinderen leren te dragen wat ze willen, kunnen we ze ook leren te vragen als ze iets niet weten. En de bevraagde leren dat dat niet verkeerd, erg of pestgedrag is. Lieke  omschrijft het, in haar reactie, mooi: “Ons brein doet de hele dag niks anders dan dingen (proberen) te plaatsen”, en dat is prima! Dat heet leren, volwassen worden, herkennen en accepteren.

En bij dat laatste komt onze rol om de hoek kijken. Daar hebben wij als ouder de voorbeeldrol om daarin niet beperkend te zijn, maar daarin faciliterend te zijn. Niet zeggen dat iets raar of anders is, maar aangeven dat dat er ook is en vooral mag zijn. Niet zeggen dat het afwijkend is, of stom, maar dat het iemand zijn eigen ik is. Net zoals je dat van je eigen kind vind, vind dat ook van een ander… Als we dat voorbeeld geven, komt het helemaal goed. Want kinderen accepteren, zonder onze tussenkomst, alles en iedereen, zeker als er gezellig mee gespeeld kan worden. Die naïeve rol halen wij, als volwassenen, er helaas maar al te vaak uit….

Dit zijn mijn kinderen, een jaar of 6 geleden inmiddels...