22 juli 2011: Terreur in Noorwegen

Gisteren was ik in Oslo in de buurt van deze plek en zoals altijd ging ik langs. Dit waren mijn gedachtes van en aan die dag: 22 juli 2011: “Anders Breivik blaast een bom op in Oslo en reist door naar Utoya om daar een bloedbad aan te richten onder voornamelijk jongeren”

De bom ging af, vlakbij de Adventkerk ‘Betel’, de kerk waar ik gisterochtend was en in het verleden meerdere keren ook al ben geweest. Utoya, het eiland waar de schietpartij van Breivik plaatsvond, ligt op een steenworp afstand van de Adventistische school voor voorgezet onderwijs “VGS Tyrifjord”. En ik, ik was die dag in 2011 gewoon thuis. Ik hoorde het nieuws en ik moest huilen. Wat was er aan de hand in “mijn Noorwegen”. Zijn er kennissen betrokken geraakt, zijn ze gewond of erger? Ik tastte een paar dagen in het duister. Toen ik via via hoorde dat niemand uit mijn omgeving direct betrokken was. Wel vrienden en kennissen van… dat helaas wel.

Elke keer als ik in Oslo ben, ga ik langs deze plek. Sta ik even stil bij deze verschrikkelijke dag. Vandaag de dag is mijn angst voor herhaling nog groter dan ooit. Extreem rechts rukt op, op veel plekken in de wereld. Het stemt me verdrietig. En als ik bij de wand met namen sta, lees ik door de namen heen. Ik zie wat bekende namen, maar ik zie vooral de leeftijden… 16, 17, 23, 19: In de knop van hun leven vermoord….

Ik spreek met een jong stel wat er ook even letterlijk stil blijft staan. Zij is journaliste en was betrokken bij een verhaal over deze dag. Samen pinken we een traantje weg, delen we verhalen en emoties. Zij verteld vooral over de kracht die hieruit voort is gekomen. De hulpvaardigheid van mensen rond het eiland. Het heldengedrag van buurtbewoners di met hun bootjes jongeren evacueerden, met gevaar voor eigen leven. Wat mooi om zo’n jong stel hier terug te zien en dit te mogen en kunnen delen. Het was voor haar niet maar gewoon een verhaal, het was meer, veel meer. Dat doet me goed en geeft me hoop. Als ik, na hun vertrek, nog even wacht om een moment alleen te hebben, draai ook ik me om en loop weg. Te midden van een bouwput staat dit tijdelijke gedenkteken vier overeind. Er omheen wordt gebouwd aan de toekomst. In die toekomst is er opnieuw plek voor dit verhaal. En eigenlijk vind ik dat juist op dit moment een heel mooi beeld. Al is de wereld in puin, er wordt gebouwd aan een toekomst, waar hier weer gewoon ruimte voor is, om een dag als deze ten alle tijden niet meer voor te laten komen.

Even verderop vind ik de zuil die voorheen midden op het plein stond, bij een bushalte, als ik het me goed herinner. De wand is in duizenden stukjes gebroken maar hield stand tegen de kracht van de bom. In de zuil de krant van 22 juli 2011, nog altijd aanwezig en wordt niet meer veranderd. Ook deze zal zo blijven, als eerbetoon aan de jongeren (en anderen) die die dag door extreem rechts geweld om het leven zijn gekomen of door het leven getekend zijn.

Ik sla mijn ogen nog één keer op, naar een mooie blauwe hemel, ik kijk door de wand naar de werkzaamheden en hoop dat de verbouwing spoedig zal slagen: Zowel in de bouwput als ook in de wereld!

Ik ben hoopvol, maar er is veel werk te verzetten….

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *