In 2016 vond mijn eerste echte hike in Noorwegen plaats, een wandeltocht naar Trolltunga. Ik was al velen malen in Noorwegen geweest, maar echt hiken (met rugzak op, kamperen in de vrije natuur) was voor mij nieuw. Mijn maatje Marco nam mij mee, waar ik hem 30 jaar geleden voor het eerst mee nam naar Noorwegen, was het nu andersom. Maar voor ik verder ga ene stukje vooraf…

In 2010 begint voor mij een achtbaan van emoties die uiteindelijk dit jaar pas langzaam tot stilstand komt. Een achtbaan is gaaf en overweldigend maar lang niet altijd even leuk. Om een lang verhaal kort te maken, begin ik bij de geboorte van onze jongste dochter (december 2010). Nog geen 3 maanden later verlies ik zeer plotseling mijn moeder en krap 2 jaar later overlijdt ook mijn vader, letterlijk in mijn handen, op valentijnsdag 2013. Tussendoor zitten nog een paar fikse highlights en ook lowlights. Kortom een turbulente periode ontvouwde zich. Één die langer voortduurde dan gezond is. Om een indicatie te geven: Een maatschappelijk werker waar ik destijds (op aandringen van mijn vrouw, want ik zag er geen heil in) vroeg mij ‘mijn verhaal’ te vertellen. En dus volgde mijn laatste paar jaar in een notendop. Niks bijzonders, allemaal zaken die iedereen wel eens mee maakt, zo was mijn slotconclusie: Niks aan de hand dus! Waarop hij mijn verhaal weer aan mij vertelde en ik schrok van de diverse piek- en dalmomenten van amper 2 jaar. Met tot slot de vraag: “En dat vind jij normaal……. In 2 jaar tijd!”, vroeg hij mij, om er vervolgens aan toe te voegen: “Ja, iedereen maakt dat wel eens mee, in een heel leven, niet in 2 jaar!”. Toen knapte er bij mij pas wat. Ik mocht breken, ik mocht even ‘opgeven’. Ik mocht even de pijn in de ogen zien en een stap op de plaats nemen. Ik mocht realiseren dat dat gewoon pittig was en dat ik daardoor ‘even van slag was’, was niet meer dan normaal.

Juist op dit moment kwam Marco mij uitnodigen voor een trip naar Noorwegen. De befaamde hike werd ingepland. Aanvankelijk met het extreme idee om hem als ‘trailrunning’ te doen, maar toen we hoorde dat getrainde mariniers dat niet voor elkaar kregen, schaalde we snel af naar een hike. Maar dan wel eentje met een totaal andere intentie. Niet op 1 dag heen en weer, maar het meer (waar de trollentong bovenuit torent) rond te wandelen. Dat vereiste wel wat uitzoekwerk (is er een route rondom en zo ja, hoelang is dat en hoelang is dat voor ons… Maar we kwamen er uit. Het was mogelijk in 3 dagen door een stel fanatiekelingen uit Amerika (die daar zelfs een travelblog over bij hielden). Wij trokken er 5 dagen voor uit (vol zelfvertrouwen dus). Op de eerste dag vertrokken we nog vanaf meernivo (tegenwoordig doe je het eerste stukje met een pendelbus). Gelijk een paar honderd meter omhoog klimmen en klauteren. Marco was de ervaren rot van ons tweeën, dus volgde ik zijn pad, zijn snelheid, zijn stappen. Maar al snel moest ik lossen, wat ik ook deed ik hield hem niet bij en ging kapot. Niet één keer maar meerdere keren. Zodra hij pauze nam, voegde ik me weer bij hem en ging hij gelijk weer door. Gek werd ik ervan! Na de eerste flinke klim komt een stukje wat vlakker. Ik haalde hem weer in en samen liepen we door naar de tweede klim. Waar vrijwel hetzelfde zich herhaalde… Ik had mijn les nog niet geleerd. Weer ging ik meerdere keren stuk. Maar hoe dan, ik loop toch het beste pad, met de juiste stappen. Waar gaat het mis, ik snapte het niet.

Tegen het einde van de toch zat ik er doorheen. Ik had kramp in beide bovenbenen. Marco was alweer uit zicht verdwenen en ik ging zitten. Ik schat zo in met een kop als een oorwurm, balend, moe, kapot, kramp, op het punt van opgeven. En dan komt er een man naar me toe, op leeftijd schatte ik hem in. Hij spreekt me aan in het mooie Noorse Engels 😊We raken aan de praat, hij is exact twee keer zo oud dan ik op dat moment. Hij stelt me gerust dat ik er bijna ben (hij was al op de terugweg) en biedt aan om het laatste stukje mijn rugzak te tillen. Dan kan ik uitrusten op met uitzicht op Trolltunga: “terug gaat het makkelijker, eenmaal uitgerust”. Ik leg hem uit dat we vandaag niet meer terug gaan, we blijven op de berg slapen. Morgen lopen we verder, rond het meer. Hij kijkt me verrast aan en biedt nogmaals aan mijn rugzak over te nemen: “Ik loop dit elke dag ongeveer, kleine moeite voor mij”, zegt hij er stoïcijns bij. Ik weiger uit trots maar bedank vriendelijk. Ik til mijn rugzak op mijn rug en net als ik de eerste stap met pijn en moeite zet, komt Marco om de hoek om te vertellen dat het echt maar een klein stukje is. Ik ruik de stal, ik pak alle moed en kracht en kom in beweging. Ik zeg gedag tegen de oude baas en loop dapper door. Het laatste kleine klimmetje gaat best aardig en bovenop zie ik dat we er echt bijna zijn. Mijn pas versneld en bijna rennend leg ik de laatste meters af. Marco verbaasd en verbluft achter me (!!) latend. Even later zitten we samen op de rand van Trolltunga. Moe, maar oh zo vandaan…. Als we de tent hebben opgezet vraagt Marco me hoe het met me gaat en of we morgen verder gaan of wellicht beter terug kunnen gaan. “Door” zeg ik vast beraden, “We gaan door! Ik weet wat er mis ging, ik heb het geleerd”. Nu is het een kwestie van doorgaan, de volgende stap, de volgende en weer een volgende.

Wat ging er nu verkeerd? Eigenlijk heel eenvoudig: Ik liep het pad van Marco, het tempo van Marco, de stappen van Marco en zelfs de route van Marco! Maar ik ben Marco niet. Ik heb zijn lichaamsbouw niet, ik heb zijn kracht niet, zijn stappen zijn anders dan de mijne. Ik moet mijn eigen pad kiezen, mijn eigen stappen zetten, mijn eigen tempo bepalen. En ook al gaan we naar hetzelfde einddoel, mijn route mag en zal afwijken. Dat is geen probleem!! En die oude man? Die oude man liet me zien dat je ALTIJD door kan. Ook als je stuk zit, ook als je denkt niet verder te kunnen. Ergens in jezelf zit een kracht die je daar weer uit kan tillen. In dit geval was het mijn trots (ik ga een oude man mijn rugzak niet laten tillen…) die me eruit tilde. Maar die kracht kan ook ergens anders vandaan komen, maar die kracht is er….. ALTIJD!

De dag erna liepen we samen verder. Ieder zijn eigen pad, zijn eigen stappen, zijn eigen snelheid, maar een gezamenlijk doel. Al vrij snel komen we bij een kleine “Preikestolen” uit. Net om de hoek van Troltunga, een verborgen schoonheid. Ik sta (zie foto) en kijk uit over het meer dat 1000 meter onder mij ligt en ik breek, ik groei, ik huil en ik ben trots. Ik ben één met de bergen, de natuur, en voel mij even één met mijn ouders die er niet meer zijn, maar ook zoveel van dit land hielden. Wat voel ik me sterk, nietig en groot tegelijk. Ik weet dat ik door moet en weet ook dat ik door kan. Hoe gaaf Trolltunga ook is, het is hier op deze plek waar ik ervoor kies om door te gaan. Niet alleen met deze tocht, maar ook in mijn gewone leven: Op mijn eigen pad, met mijn eigen stappen en op mijn eigen snelheid… en met mijn hervonden kracht!! Ik was er toen nog niet en ben er nog steeds niet. soms denk ik of ik “er” ooit zal komen. Maar de tocht is fantastisch en – net als in de bergen – gaat de tocht over bergen en dalen.

Mooier kan ik het niet maken. Delen kan ik wel, ga je de volgende keer met me mee?