Ja, dat mag. Sterker nog, ik vind dat dat moet. Het gaat al dagen alleen maar over The Voice. Over de misstanden bij dat programma en ik erger me er kapot aan. Als eerste aan de gedachte dat dit allemaal echt is gebeurd. Als dit allemaal klopt is dat verschrikkelijk. En dan wens ik alle betrokkenen hierbij enorm veel sterkte! Mijn respect voor de daders zal dan, maar ook alleen dan, tot een absoluut nulpunt dalen. Laat dat duidelijk en bovenaan staan.

Maar…… dan de verklaring van John de Mol. Hij komt terug van zijn buitenlandse reis en geeft aan bij Boos om de ingestuurde vragen te beantwoorden. De enige voorwaarde: “Ik wil eerst de documentaire zien”. Aan deze voorwaarde wordt gehoor gegeven en woensdag avond is het zover. John kijkt de documentaire en ondergaat het vragenvuur van Tim Hofman. Ik vind dat dapper, ik vind dat stoer, ik vind dat sterk. En ik vond hem goed!! Een stuk beter dan Tim. Ook al doet hij verwoede pogingen gelijkwaardig te zijn aan John, dit lukt hem niet. En dat is ook prima, Tim, je bent geen John de Mol. Wellicht ooit, maar nu nog niet. Desondanks slaat ook Tim zichzelf er goed door. Het is een open een eerlijk gesprek, althans zo zie ik het.

John beantwoord de gestelde vragen waarop hij zich natuurlijk best iets heeft voor kunnen bereiden. Dat merk je ook in zijn antwoorden. Hij is tot op redelijk detail bekend over hoe één eerdere zaak is afgehandeld. Hij doet daar gedetailleerd verslag van en spaart daarbij Jeroen Rietbergen niet. Hij geeft ook aan dat dit bij hem de enige bekende zaak is. En met die informatie blijft hij achter zijn destijds genomen beslissing (een tweede kans voor Jeroen) staan. Met name dit moment vind ik John enorm sterk. Want hij heeft hier in mijn ogen ook gewoon gelijk. Hij geeft aan dat er één situatie is aangedragen. Dat deze tot aan zijn tafel is geëscaleerd. Dat hij hierop in duidelijke taal een ultimatum heeft gesteld en dat hiermee, ook voor het slachtoffer en haar familie, de zaak voldoende was afgerond. Op verzoek van het slachtoffer is er trouwens voor gekozen dit niet publiek te maken. Met de kennis van nu je toch achter je beslissing van toen scharen, herken ik als een uitermate sterke persoonlijkheid. Dit siert hem, ondanks dat het hem duidelijk raakt. Ook de suggestieve vragen die volgen (was je zo coulant geweest bij elke medewerker..) beantwoord hij eerlijk en oprecht. Althans dat is mijn gevoel. Ik zie hem worstelen en nadenken alvorens hij zijn antwoorden geeft. Nogmaals, hij kon zich een beetje voorbereiden, maar de documentaire zag hij pas gelijk voorafgaand aan dit interview.

Dan de passage over “hoe nu verder”. Uiteraard hoort daar ook een terugblik bij. De cultuur van het bedrijf komt ter sprake. En waar Tim probeert deze af te fakkelen (en daar wellicht ook wel in slaagt), weet John zich staande te houden. Hij geeft meerdere malen aan dat hij het gedrag afkeurt. En meerdere keren duidelijk stelt dat “don’t mess” de standaard moet zijn, realiseert hij zich dat er naar alle waarschijnlijkheid (mijn toevoeging, niet die van John) wel zaken zijn voorgevallen, maar dat er geen meldingen zijn gedaan. Dat dit hem bevreemd, zelfs pijn doet, is duidelijk zichtbaar. Echter hoe rottig ook, als er niks gemeld wordt, kan je als baas niet ingrijpen. Hij legt uit dat er structuren voor zijn waar binnen dit aangekaart kan worden, maar dat deze kennelijk niet bewandeld zijn. Hij door dit gegeven blind was voor de eventuele wantoestanden binnen zijn bedrijf. Hij laat zich, onder aanhoudende druk van Tim, verleiden om toch een uitspraak te doen over hoe het anders moet. Hij oppert een werkgroep om te kijken hoe ze misstanden bespreekbaar kunnen maken. Een werkgroep met waarschijnlijk meer vrouwen, zou hier mee aan de slag moeten/kunnen gaan. Waar John, trouwens de enige van de twee was, ook aangeeft dat onwenselijk gedrag ook jegens mannen voor zou kunnen komen… (NOTE: 1 op de 3 mannen komt niet naar buiten als slachtoffer van ongewenst gedrag, bij vrouwen is dit 1 op de 4, heb ik deze week geleerd!).

En wat schertst mijn verbazing? Vandaag in het AD een pagina grote advertentie (en vrijwel alle grote media die dit ‘natuurlijk’ volledig uitmelken):

“De vrouwen” hebben niet opgelet. “De vrouwen” hebben niet geluisterd naar het interview. “De vrouwen”….. Maar wie zijn “de vrouwen”? Dat staat er niet bij. In de begeleidende tekst op ad.nl kan je lezen dat dit bij “een aantal” vandaan komt. Nu ken ik het bedrijf niet, maar durf in te schatten dat “een aantal” niet gelijk staat aan alle “de vrouwen” binnen Talpa. En als John zo duidelijk aan geeft dat hij een open cultuur wil en nastreeft. Dan was DIT het moment geweest waarop je dat kon uit oefenen. Nu hadden “de vrouwen” rechtstreeks naar John kunnen stappen om in gesprek te gaan. Om gehoor te geven aan zijn oproep om het beter te gaan doen, om mee te werken aan de cultuur die hij (en “de vrouwen” ook, neem ik aan) zo graag wil binnen zijn bedrijf. Je kan zeggen, ja, maar het is juist die cultuur waarom “de vrouwen” dat niet durven… Dat is toch echt onzin!! Want stel dat ze dit intern hadden aangegeven, en er zou niet naar ze worden geluisterd, ze actief worden tegen gewerkt of zelfs er uit worden gewerkt. Dan zou één bericht naar het AD voldoende zijn geweest voor een voorpaginavullend artikel waarin men aantoonbaar kan aangeven dat wat John in dit interview wilde bereiken slecht toneelspel was. Dan hadden ze gelijk gehad. Nu zijn het in mijn ogen een stelletje slappelingen. Publiekelijk anoniem je baas aanspreken, waar hij de dag ervoor in duidelijke bewoordingen de hand reikt en hulp vraagt is laag. Nee, niet zo laag als de seksuele intimidatie die nu aan de orde is, maar het komt er in mijn ogen in de buurt. Beide gevallen richt je iemand te gronde, willens en wetens! “De Vrouwen”, neem ontslag en ga je heil ergens anders zoeken, of help mee, dit is jullie kans. Een duidelijker signaal van je baas dat hij luistert naar jullie verhalen had John niet kunnen geven.

En ja, jullie hebben gelijk: De schuld ligt NOOIT bij het slachtoffer maar altijd bij de dader. En de verantwoordelijkheid ligt ook daar, bij de DADER. Laat ook dat 100% duidelijk zijn. Maar er is een ander gegeven. Willen we dit snel of minder snel oplossen? Ik zou zeggen: “Laten we dit zo snel als mogelijk oplossen”. Het gedrag veranderen van de daders gaat echter niet zo snel, dit is helaas niet zo 1-2-3 gebeurt. Gedragsveranderingen gaan nu eenmaal traag (denk alleen maar aan je eigen goede voornemens…). Je kan (en je moet!) als organisatie stelling nemen met een zogenoemd “zero-tollerance-beleid”. Dit heeft hij ook aangegeven te willen en wil dit samen met de (vooral vrouwelijke) collega’s vorm (gaan) geven! Maar als er niet “gepraat/gemeld” wordt is dat een wassen neus. Want hoe zero zero ook is, als het niet wordt verteld, kan er niet worden opgetreden!! Zo simpel is het!! Dus hoe jammer het ook is… gedrag verandert als er opgetreden wordt, opgetreden wordt er als er gepraat/gemeld wordt. Hij roept op om te komen praten, dan kan er opgetreden worden en zal er wat veranderen. En ja, paralel moeten we dit gedrag uitroeien, en wel vanaf de wortel. In opvoeding, op scholen, in omgang, op elke denkbare plaats en per direct. Er over praten is daar niet het begin van, maar zal zeker mee helpen in het leer effect. Net als zero-tollerance optreden, daar ook bij gaat helpen. Zullen we ALLES in het werk stellen wat helpt?

Hij had trouwens ook kunnen zeggen: “Zolang er geen juridische uitspraak is, zijn ‘de mannen’ onschuldig. Laten we daar eerst op wachten.” Want dat is wel hoe het in dit land werkt. Of in ieder geval hoort te werken. Of alle media dat nu leuk vinden of niet, zo is het nu eenmaal. Naast de misstap van “de vrouwen” begaat vrijwel elk andere platform deze vergissing. Helaas zal kunnen blijken dat dit alles de rechtsgang negatief zal beïnvloeden (en er dus niet of zwakker kan worden opgetreden. Ali B nam al een voorschot: “Het lijkt wel trial by media”….