Ik werk ondertussen al een hele tijd als Zelfstandig Professional bij verschillende bedrijven in verschillende sectoren. Ik heb het geluk dat ik vrijwel elke keer weer een opdracht vind waarin mijn grootste doelen centraal staan. Of de opdrachtgever is een maatschappelijk onmisbare instantie en werk ik mee aan een prachtig doel. Of de omgeving is dusdanig in beweging dat het fantastisch is een onderdeel te zijn van die verandering. Of beide… Vrijwel nooit hoef ik het schip slechts varende te houden. Niet dat dat verkeerd zou zijn, maar het is niet wat ik het liefste doe. Hoe kan dat toch? Sinds kort heb ik een idee….

Hiervoor moet ik een paar maanden terug in de tijd… Ik was werkzaam bij de Gemeente Rotterdam. Een project waar ik trots op ben om daar ondersteuning te hebben gegeven. Ik sprak met een collega, laten we hem Jeroen noemen, over van alles en nog wat. Hij legde me uit dat ik een individu ben. Weliswaar een product van mijn ouders, maar wel met een eigen ik. Ik wist dat wel, maar realiseerde me in dat gesprek pas dat veel van mijn keuzes, reacties, houdingen ingegeven waren door de rol die of mijn vader of mijn moeder speelde in mijn leven. Ik zeg speelde, ze leven beide al enige jaren niet, maar toch spelen zij kennelijk nog steeds een grote rol. Het doorvragen over wat IK nu precies wilde, maakte mij dat uiteindelijk duidelijk. Eigenlijk best een beetje pijnlijk duidelijk.

Vanaf dat moment heb ik besloten mijn hoofd wat vaker uit te zetten, en mijn hart wat vaker aan te zetten. Dat klinkt raar, maar eigenlijk is het heel eenvoudig. Je bekijkt de wereld niet meer feitelijk en oordeelt niet meer naar (opgelegde of aangeleerde?) principes. Je gaat eerst kijken wat het met je doet, wat je erbij voelt. En pas daarna bedenk je wat je er mee kan of wellicht zelfs wil (of juist niet wil…). En zo ontstond er ruimte om te bezien wat ik doe, wil doen, maar ook wat ik gedaan heb.

Ik realiseerde me dat ik in veel van mijn opdrachten de feedback kreeg dat ik zo ‘coachend’ te werk ging. Nooit heb ik daar ECHT bij stil gestaan. Terwijl ik wel heel bewust een bepaalde werkwijze hanteer om bijvoorbeeld een proces bij een klant ingericht te krijgen. Dat ik altijd opteer voor oplossingen die uit de klant-organisatie worden aangereikt is voor mij eigenlijk gewoon logisch. Ik hoor echter ook geregeld dat er gekozen (soms zelfs gevraagd) wordt voor de bekende “best practices”. Maar waarom, of vooral hoe ik daar tegenaan kijk, heb ik nooit heel diep uitgezocht. Ik kan het uitleggen, feitelijk vooral, maar het is vooral hoe ik ‘gewoon in elkaar zit’. Mijn klanten typeren dit geregeld als coachend. Immers laat ik veel aan de ‘eigen’ medewerkers over en stuur ik ‘slechts’ het proces (een kenmerk van een coach?).

En als je dan ineens je hoofd uitzet en je merkt wat er echt op je af komt, dan blijkt ineens dat er een wijziging aanstaande is. Een vriend verteld zich aangesloten te hebben bij Power4Talent (waar je je als coach bij aan kan sluiten): “Is toch ook wat voor jou…”, zei JP tegen mij toen hij er over vertelde. Mijn hoofd reageerde als eerste: “Nee, zonder echte opleiding en kennis kan ik daar niet aan deelnemen”. Dan volgen gesprekken met Laurien, een oud-Olympisch atlete (zie andere item in de nieuwsbrief voor een fantastisch event met haar). En ook zij raad mij aan ‘gewoon te gaan starten’.

Weer zegt mijn hoofd aanvankelijk nee, maar ik verander deze afwijzing in een stap naar voren. Een stap in het diepe, in het onbekende, maar naar een oh zo gave andere (?) toekomst. Ik word aangenomen bij Power4Talent en zal binnenkort een nieuwe coachee gaan ontmoeten. Met hem/haar ga ik het avontuur samen aan. En dan komt er een berichtje van een collega van mijn periode bij de gemeente Rotterdam. Of ik haar man kan helpen in een stukje netwerken. We raken aan de praat en ik spreek de gedachte uit dat hij mogelijk een stukje coaching kon gebruiken. Totaal onverwacht komt de wedervraag: “Kan en wil jij dat dan doen?” en zo komt mijn eerste coachee dus nog iets eerder dan verwacht. We zijn onderweg naar een mooie bestemming, maar genieten nu nog het meeste van de reis…

Wat ik me realiseer en met jullie wil delen….. Doordat ik mijn hoofd uitschakelde en meer naar mijn hart ben gaan luisteren gingen er deuren open waar ik voorheen niet eens aan durfde te kloppen. Kwamen er mogelijkheden op mij af, waar ik voorheen omheen trok. Ik weet nu dat als je open staat voor dingen die je ECHT wil, die dingen zich ook aan zullen dien. Je die zal gaan zien, je die kansen kan gaan pakken.

Ik heb nog één ander voorbeeld waaruit dit bleek. Ik was betrokken bij een klein ongeluk op straat. In de nasleep en afhandeling van de schade kwam ik thuis bij de ouders van de ‘dader’. Ik kreeg te horen dat hij naast ADHD en Autisme nog 3 andere ‘ziektebeelden’’ had die hem al zijn hele leven in de weg zaten. Gedurende de avond ontstond spontaan een moment waarop ik vroeg of het goed was of ik ‘even als coach’ met hem in gesprek zou gaan. Aan het einde van de avond vertelde deze jongen en zijn ouders dat, dankzij ons gesprek, hij voor het eerst in ruim 10 jaar emoties liet zien, en dat hij nu eindelijk begreep wat emoties überhaupt zijn. De dag erna (en bijna elke dag sinds) appte hij mij met hoe zijn dag gaat. Hij was de weg op gegaan om ‘onze situatie’ op te zoeken en zo bewust andere keuzes te maken. Alleen om te leren nooit meer diezelfde keuze te maken als “toen, bij mij”.

Het is een bijzonder tijd… Eerder schreef ik al op mijn blog (in het Engels) dat 2020 een bijzonder jaar was. 2021 lijkt nog specialer te worden. Ben ik klaar met mijn opdrachten als procesmanager? Nee, natuurlijk niet. Want ook dat is fantastisch mooi en leuk om te doen. Ook daar sta ik open voor nieuwe uitdagingen. Maar dat deze nieuwe richting erbij is gekomen, is niet zomaar een extraatje. Want tenslotte:

Als je de dingen doet die je wil doen, leef je het leven wat je wilt leven!!