Dit weekend stond ik in de rij van de kassa bij mijn lokale supermarkt. Ik was de derde in de rij. Vooraan stond een jongen van een jaar of 12, denk ik. Hij kocht een blikje fris en een zak chips. Maar had net niet genoeg geld bij zich om dit te kopen. Achter hem, en voor mij, stond een man van middelbare leeftijd. In gebrekkig Nederlands legde hij de kassière uit dat hij wel wilde betalen voor deze jongen. De jongen wachtte tot alles was betaald en bedankte deze man hartelijk… Het gebrekkige Nederlands verraadde een niet Nederlandse afkomst, nu maakt dat hem niet gelijk een vluchteling, maar voor mij was het wel een teken dat iedereen hier welkom is. Dat iedereen hier een rol en leven kan en mag hebben. Ik was trots op deze man, die met liefde een volslagen onbekende jongen te hulp schoot. Mijn gedachten gingen hierdoor uit naar een paar dagen terug en naar wat langer verleden… Daaruit kwam deze oproep/blog voort.

Ik begin bij afgelopen week. Ik zat in een hotel voor een cursus en raakte (online) in gesprek met een vluchtelinge uit Oekraïne. Een vriend van mij is daar locatiemanager en via hem kwam ik bij haar en zo volgde ik haar al een tijdje op Instagram. Eindelijk had ik het lef om haar te vragen naar haar verhaal. Een mooi maar heftig gesprek volgde. Ze kwam uit Charkov en vluchtte met haar dochtertje (slechts 6 jaar) per auto naar het westen. Soms wel 30uur achter elkaar rijden om veiligheid en geborgenheid te zoeken. Een tocht die ze echt samen hebben gemaakt, zo vertelde ze mij. Zonder haar had haar dochter het niet gered, maar zeer zeker ook andersom: Zonder haar dochter had zij het ook niet gered. Zij hield haar wakker en alert tijdens de lange autoritten. Absoluut een gedeelde inspanning! Een inspanning die bovenmenselijk is voor velen, laat staan een meisje van 6 jaar…

Dit bracht mijn gedachten terug naar een paar jaar eerder. Ik was vrijwilliger op het AZC in Apeldoorn. Daar sprak ik met meerdere vluchtelingen. Vaak waren het gesprekken over koetjes en kalfjes , soms gesprekken over de toekomst en hun opties en wensen. Maar geregeld ook over hun vlucht, hun tocht naar het vrije Nederland vanuit door oorlog en angst verscheurde landen. Met roeibootjes de zee over naar vrijheid, met jeeps een woestijn door gebracht worden ’s nachts. Ongelukken krijgen, achter gelaten worden, hopen dat je het overleeft… Verhalen die mij vertellen dat zo’n vlucht niet iets is wat je neemt als gelukszoeker of profiteur. Die risico’s neem je als je doodsangsten uitstaat, geen uitweg meer ziet, hoopt op een beter leven, een veiliger leven, een leven mét een toekomst.

Bij een aantal die ik gesproken heb speelde muziek een belangrijke rol om te overleven. Sommigen luisterden naar liederen over vrijheid en toekomst. Anderen bleven bepaalde liedjes herhalen. Liedjes die hen hoop en rust gaven. Zo was er één vluchteling die ik nu als een van mijn beste vrienden zie. Hij komt uit Eritrea en is door de woestijn en vervolgens over de Middellandse zee gevlucht. Zijn verhaal komt bij mij binnen en zijn liedje wellicht nog wel meer: “Heal the World – Michael Jackson”. Dit liedje hielp hem er door heen. Dit prachtige liedje heeft bij mij daarom nog veel meer waarde gekregen. Want uiteindelijk gaat het daar toch om: “Make it a better place”…

Ik zou zo graag een CD en een boek uit willen geven met deze verhalen, hun songs, gezongen door Nederlandse artiesten (wellicht zelfs door hen zelf, met hen zelf). Hoe mooi zou dat zijn…. Als wij de verhalen lezen, ‘hun muziek’ horen, hun dromen begrijpen, wellicht dat we ze dan kunnen omarmen als meerwaarde voor ons land, voor onze cultuur. Of op zijn minst hun aanwezigheid accepteren en respecteren.

Er zijn vast mensen in mijn netwerk die de connecties hebben…. Wie helpt me mee dit te verwezenlijken…..