Het is maar een verhaal. Het is echter in a nutshell mijn weg naar meer innerlijke rust en vrijheid in mezelf en op een podium. En ik ben daar dus best wel enthousiast over, dus dat deel ik graag. Daarnaast wilde ik verder kijken dan de stempel ADD. Dat alles heb ik niet gevonden / gedaan door uren stilzittend te mediteren. Misschien komt dat ooit nog. Ik mediteer liever in beweging. Ennuh… wat is mediteren eigenlijk?

Lotte Nobelen – 2021

Kwetsbaarheid, de spotlights & spreken 

Dit is een persoonlijkere blog. Ik heb zelf erg veel gehad aan het lezen van andermans verhalen. Het is en blijft maar een verhaal van iemand anders. Het is echter in a nutshell mijn weg naar meer innerlijke rust en vrijheid in mezelf en op een podium. Daarnaast wilde ik verder kijken dan de stempel ADD. Dat alles heb ik niet gevonden door uren stilzittend te mediteren. Misschien komt dat ooit nog. Ik mediteer liever in beweging. Ennuh… wat is mediteren eigenlijk?

Ik deel o.a. mijn 25 grootste leerpunten in kwetsbaarheid en mijn zoektocht in het vocalist en mens-zijn. Wie weet kun jij de woorden horen en geven ze je richting. Misschien ook niet. Alles is. 🙂

Elke dag 👉🏽 note to self : “ Dearing greatly means the courage to be vulnerable. It means to show up and be seen. To ask for what you need. To talk about how you’re feeling. To have the hard conversations. – Brené Brown “

Blog versie 1.0 : Ben gewoon je zelf, draag dat uit en spreek je uit. Alles doet ertoe. Blijf ademen. #eenvoud 🥂

Ik kan heel kort van stof zijn, zie je?

Blog versie 2.0 : leestijd ongeveer 15 tot 20 min. Als we het doen… 

De grootste angst is spreken voor een groep. Het is niet de dood, maar jezelf laten zien in alles wat je (niet) bent.

Dus…

Een lieve wijze man vroeg mij eens: “ Maak de volgende zin eens af: Ik ben een geboren…….… “
Ik: “……. mede-reiziger. “
Lieve wijze man: “ Wat is jouw moeiteloze talent? ”
Ik : “ 🤔 ….. (1e ingeving) kwetsbaarheid “.

Zucht 2.0… nou lekker dan! 😉 Kwetsbaarheid is mijn reis, mijn kracht, mijn valkuil. En nee, zo moeiteloos ging dat heus niet altijd. Als kind ging het mij nog wat gemakkelijker af :

Er werd ineens een playbackshow georganiseerd in ons dorp waar vrijwel nooit iets gebeurde. Ik vroeg aan mijn klasgenootjes of ze mee wilden doen met de Spice Girls en het lied “Mama, I Love You ” ! Het jaar daarop met ‘Ademnood.’ Tussendoor organiseerde ik een real life soap: De naboots-versie van Goede Tijden, Slechte tijden, ofwel de Telekids versie “Pittige Tijden”. Het jaar dáárop ging ik solo en playbackte ik Nobody’s Wife van Anouk, met zéér gedetailleerde moves, een nep neuspiercing inclusief headbangen…. Ik oefende elke dag voor de spiegel en perfectioneerde mijn performance. Ik deed dat toen gewoon ….. 

Zweten.
Ik overleefde mijn 1e live-optreden op 14 jarige leeftijd op een dorpse muziekschool met zo’n 20 man publiek, een bonzend hart en kijkend naar de grond. Bij elk optreden, elke nieuwe ontmoeting en onbekende omgeving daarna, trok ik mij (onbewust) uit de comfort-zone. Ik vond vrijwel alles spannend. Ook was vrijuit spreken heel lang een worsteling in een omgeving waar ik mij niet geheel thuis en veilig voelde. Ik voelde me vaak ook dom. Dat kwam met name omdat mijn woordenschat en algemene kennis niet zo groot was (👉🏽 ik had tot mijn 20e misschien 5 boeken gelezen, waarvan spaghetti van menetti – Roald Dahl). Studieboeken las ik ook niet echt. Ik reageerde teruggetrokken op situaties die niet fijn voelde, ik hield me in of paste me keurig aan. Grote groepen, nee dankje. Gelukkig waren daar ook mensen bij wie ik wél compleet mezelf durfde te zijn. Die waren over het algemeen wat gekker en losser.
Voor een optreden waar ik 1 lied mocht zingen, oefende ik me rot. Ook kon ik jarenlang alleen maar bananen eten voor een optreden. Op zich wel lekker, maar ik hou ook gewoon van een bord joppiesaus met friet.

In 2007 deed ik auditie voor de Rockacademie. Verschrikkelijk, maar ik had ‘m redelijk overleefd en fake-te mezelf erdoorheen. Ik deed ook een nummer van Joss Stone met alleen maar drums “Killing Time”. Hóé toepasselijk ! En wist ik veel dat dat best cool was. Ik had gewoon geen andere begeleiders (en mijn hoofd met zijn oordelen zat er toen nog niet zo tussen). De andere twee nummers deed ik dan ook met tape. Ik had geen plan B. Ik werd aangenomen. 😅

Ik ken meer muzikanten / kunstenaars die met hun hart en ziel hebben gekozen voor een beroep waarbij het nou eenmaal gewenst is om (jezelf eerst te bewijzen en) in de spotlights te gaan staan, maar werkelijk half kapot gaan voordat ze een podium betreden. Er zijn natuurlijk gradaties, maar het blijkt 1/3 van de beroeps-kunstenaar te betreffen. Ik zou het niet alleen willen betrekken op de beroeps-kunstenaar. In de spotlights staan houdt voor mij kort door de bocht in, dat je zoveel mogelijk jezelf durft te zijn in elke (extremere) situatie én jezelf durft te laten horen. Dat is volgens mij totale vrijheid. Echter….. dan is het wel handig als dat spraakkanaal open staat en je geen fysieke en mentale belemmeringen ervaart zoals faalangst, podiumangst & hyperventilatie.
Jezús, wat een mentale onmenselijke topsport is het eigenlijk! Ik snáp dat kunstenaars aan de verslavende middelen gaan of ….. (vul maar in). En dan heb ik nog een eens hoeven dealen met de pers en dat soort gedoe.
Angst! Het bestaat écht, wij menswezens ervaren het als intens en dat heeft een goede reden. Het wil ons beschermen vanuit een oer-systeem. Het is alleen verre van relaxed en dient ons niet meer zo. En wat is authentiek jezelf zijn op een podium? Wat houdt dat in? Wie ben je dan? And so the journey continues. Dus….., ik vond / vind authenticiteit een groots woord.

Even een hak-op-de-tak-samenvatting van mijn weg in de muziek. Mijn studietijd sla ik even over. Genoeg drama hieronder:

Meisje Loos. 
In 2012 studeerde ik af met een theater-programma (wat éigenlijk niet kon volgens de school-regels 😏), genaamd “Meisje Loos”. Ik heb 3 keer kort iets sprekend gezegd. Meer durfde ik niet, want “ wie zat daar nou op te wachten? En straks kom ik niet goed uit mijn woorden. ”. Een stukje rappen deed ik dan weer wel .
De live-sessie-muziekwereld: Ik rolde er in vanaf mijn 19e. Ik ervoer het zo alsof ik een soort snel-cursus kreeg in: “ Laat je controle-freak los, want alles loopt last minute anders. Pas je maar aan en entertain! “ NONDEKANONNEN!! En als lead-vocalist mag je dan ook nog ff het programma aan elkaar praten. Het is té grappig voor woorden dat IK voor dit beroep heb gekozen. Of nou ja, “ik”, misschien was het wel iets in mij dat verlangde naar vrijheid.
Mijn eerste coverband-optreden was voor een hockeyclub waarbij een travestiet op het podium kwam meedansen. For the record: Ik vond dat dus te gek, maar even voor het beeld… dit alles was voor mij een totaal nieuwe wereld. Ik kwam uit een boers gereformeerd dorp, en ging nooit ‘stappen’ of naar de discotheek, snap je? Het ging me best aardig af! Daarna heb ik ook vele ‘klussen’ gedaan waar niemand op mij zat te wachten óf waar ik fungeerde als behang. Die vond ik stiekem het leukst, want dan kon je gewoon mooie muziek maken samen.
Ik heb ook toetsen geplaybacked met een vuilniszak aan waar glitters op waren gespoten. Inclusief hoge hakken en een blonde staart. Dit verliep via een boekingskantoor waar je uitgekozen kon worden op je kleur haar, je lengte en als ik me niet vergis, ook je cupmaat. Dit alles wilde de artiest, dus ja. Koning Willem Alexander en Maxima zaten in de zaal….. Ook weet ik mijn allereerste grotere sessie-klus nog. Dat hield in dat er diezelfde middag in de kleedkamer werd gemeld dat er 1 van de 3 artiesten ziek was en dat Xander de Buisonjé zou invliegen. Hoppa, ff snel die songs luisteren en GAAN !

‘ Pappaajaaadaaapaapaaadaaaa, oeh oeh oeh! “ 🎤 💃🏻😁

Op den duur werd het makkelijker. En ik schrapte een aantal dingen. Wát een verademing! Ik voelde me een hele tijd veilig en zelfs vertrouwd met het podium en de last minute wijzigingen. Je bent als backing vocal meer dan ‘’oeh” en “aah”. Je probeert samen 1 sound te creëren en je bent een blok en steun voor de lead-vocalist. De rollen worden omgedraaid als je lead vocalist bent. Ik vind dat alleen wel een stuk harder werken. En logisch, alle ogen zijn dan meer op je gericht. Dit alles hoefde van mij niet perse, maar ja, de kijker wil ook wat, dus mooi pakje aan, beetje dansen, lachen en zo mooi mogelijk zingen én springen. Pfffffft! Zweten! Soms kreeg ik feedback dat het wat anders mocht hier en daar en heej, daar leren we van… toch? De volgende quote is écht waar! “ Life begins at the end of your comfort zone – Neale Donald Walsch “

Balanceren.
Toch zocht ik naar een balans in het ‘werken’ en mijn creativiteit bewaken. Ik volgde mijn enthousiasme en ingeving. In 2016 zette ik For the LOVE of E.A.R.s op. (Eating. Art. Roots.) Kunst, muziek en eten kwamen samen in het Klasse Theater te Tilburg. Verschillende artiesten deelden hun verhaal. Het bleek dat ik improviseren, mensen raken en blij maken, met muziek die mij raakt, veel fijner vind. Dat wist ik ergens al lang, maar ik mocht daar blijkbaar weer aan herinnert worden. Er gebeurde ook iets anders in de zaal, samen met de muzikanten die mij begeleidden. Ik vond het magisch. Ik mocht daarbij buiten de kaders treden. #probleemopgelost 😉 Totdat ik mijn stem eind 2017 half verloor.

Het ergste wat je als vocalist kan overkomen is dat je zelf niet hoort dat je onzuiver zingt, toch? Been their, done that. Ik intoneerde te hoog bij een orkest waarin het woord ‘Koninklijk’ voorbij kwam (dat woord triggert mij) en ik hoorde dat niet op mijn in-ear. Ik wist al dat dit een punt van aandacht was als ik op in-ears speelde. Mijn gehoor is geloof ik niet achteruitgegaan, maar ik had wel een ruis en piep ontwikkeld (die is nog steeds niet geheel weg). Door deze onzekerheid zat mijn lijf vol met spanning. Ook gebeurde er van alles in mijn persoonlijke leven. Gevolg: Élke noot die ik zong, zong ik met mijn hoofd. Élke uitdagende noot ging ik tegemoet met angst.

Ik heb mezelf naar verschillende optredens toe gesleept en de shows gepresenteerd alsof er niets aan de hand was. Backstage ging ik kapot. Niet zoveel mensen zagen daar wat van. Ik heb coachings en workshops gevolgd op allerlei vlakken, ik ben naar stilte-retraites gegaan, maar mijn lijf gaf het op den duur op. De balans was weg. Ik was mijn passie voor muziek verloren. Eigenlijk al heel lang. Ik was toe aan comfort, maar ik werd gek. Hoe dan? Geld! Ik kan niet stoppen, anders verlies ik opdrachtgevers bladiebla. Je snapt het idee.

Toen vroeg een lieve wijze vrouw aan mij: “ Waar heb je behoefte aan? “
Ik zei: “ Rust. “

Hier en daar noodgedwongen stopte ik met alles. Ik ging een BBZ uitkering voor ondernemers in. Dit was in april 2018. Er was eerst schaamte, diepe schaamte. “ Ik ben geen zangeres meer. Wat blijft er nog van mij over? Wat heb ik nog te bieden? WIE DE FUCK BEN IK?! “ Daarná heb ik voor het eerst in mijn leven rust en vrijheid ervaren.

Wat ook wel bijzonder was, was dat mijn vader en ik tegelijkertijd thuis zaten en herstellende waren. Hij van een bypass-hart-operatie, ik van een ‘depressie / burn-out’. Ik was misschien wel herstellende van hetzelfde orgaan… maar dan anders.

Ik belandde voor een kleine maand in een yurt in Zuid Portugal. Ik hoefde alleen maar te zorgen voor 6 kippen, 3 katten en 5 honden. Ik mocht ook de moestuin voorzien van water. Douchen deed je onder de boom. De stranden van de Algarve vond ik magisch.

Wat bleek nou het ding met optreden en mijn podiumangst ? : Ik vond dat de spanning en mijn onzekerheid weg moest. Ik vond de angst namelijk vet kak, want zo kon ik niet normaal en vrij zingen, dus ik wilde niet dat het er was. Ik ging alsnog vechten als een malle. Werkt niet!

Terug naar “the show must go on cultuur”, die zich naar mijn weten in elk bedrijfsleven voordoet. Hij is hard, maar achteraf kan ik zeggen dat ik dat onbewust wel fijn vond! Ik hoefde mezelf niet écht te laten zien. Ik hoefde voornamelijk ‘alleen maar’ blij te kijken, te dansen, flink te studeren en on the spot te presteren (met camera’s op m’n kop). Ik zet “alleen maar” tussen haakjes, want potver, wát een respect heb ik voor alle (sessie) muzikanten die in de entertainment wereld werken. En tja… hard werken en presteren loont in deze maatschappij, dus die tactiek heb ik lang volgehouden. Toen kwam daar een yoga-master met een prioriteitenlijstje aanzetten:

1. Werk & Geld
2. Zorgen voor anderen
3. Persoonlijke ontwikkeling
4. Voor jezelf zorgen

Hij zei iets in de trant van: “ In de Westerse maatschappij leven we deze volgorde na. We mogen dat omdraaien. “ .
Ik dacht: “ Verrek! Zo simpel, zó waar, zo mooi ! “. Voel jij ‘m ook?

Ik ondervind dat het niet ‘fout’ is om hard te werken en om een podium-masker op te zetten, maar dat het fijn is als ik een bewuste keuze heb. Het is alleen die fucking balans! Eind 2018 ging ik weer wat spelen, maar mijn focus was nog niet geheel terug. Instuderen ging lastig. Ik begon als backing vocal en ik zong een aantal lead-liedjes hier en daar. Ik had destijds wat engel-mensen om mij heen 🙏🏼,  maar het voelde nog veel te spannend. Ik had niet altijd een fijne ervaring opgedaan, waardoor het vertrouwen in mijzelf niet kon groeien. Ook verloor ik in die tijd mijn baan als zang-coach, wat klopte, want er mocht ruimte gecreëerd worden tussen mij en mijn baas (mijn ex, no hard feelings ) en het nieuwe verdiepende concept vergde dat we als coach ook zelf muziek gingen schrijven,… ik vond dat ik daar niet genoeg ervaring in had. Daarnaast was de inspiratie, drive en ontspanning ver te zoeken. Mijn passie voor muziek was nog niet terug. Én… geld en instanties. 🤯 Mijn systeem trekt dat niet! Crisis 2.0 Ik kreeg een ADD-stempel. Ik vond de test wel grappig en er vielen ook wel wat kwartjes, maar verder kon ik er niet zoveel mee. Ik wist dat er meer achter zat.

Update mesoloog zomer 2019. Zo iemand meet met een apparaatje de waardes van je organen en kijkt mee naar je voedselpatroon :

“ Drink jij veel alcohol ofzo? “ Hij was heerlijk direct. Dat kon ik wel waarderen. Ik dronk destijds geen druppel en heb nooit veel alcohol gedronken.
Ik: “ Hoezo ? “
Hij: “ Je lever ziet er niet al te best uit. “

Wat bleek. Volgens de alternatieve geneeskunde slaat ingehouden woede en frustratie flink op je lever. Ook zagen mijn longen en hersenvliezen er niet goed uit. Ik had dan ook een flinke klap gekregen.

September 2019. (adem in , adem uit)

“Ik mag er niet volledig zijn”. Dit pijnpunt kwam uit élke mede-student op de eerste dag van de zijnsgerichte opleiding Ode an die Freude – Stembevrijding. De leeftijd ging van 27 tot 66 jaar. Deelnemers bestonden o.a. uit therapeuten, vocalisten, coaches, een voormalige rechter, (herstellende) mede-reizigers en een gepensioneerde arts (die laatste man was mijn mattie van 66, om meerdere redenen 🙏🏼). Ook de leidinggevende coaches deelden open over hun proces en worsteling. Er namen dus gewoon mens-wezens deel aan een soort levens-school en er was gelijkwaardigheid, veiligheid en ik mocht imperfect zijn. Zo kan het dus ook! ‘Gewoon zingen’ , een beetje improviseren, HALLELUJA!

De stem is eigenlijk een soort trillingsapparaat voor het hele lijf. Mijn onderbuik gebied zat nogal vast, dus ik vibe-te lekker in de laagtes en probeerde te verbinden met de spanning die daar zat, zodat het kon verzachten. Maar uuuhhhh… ik had dus twee workshops gevolgd voordat ik mij inschreef voor de opleiding. Ik had wel wat gelezen hier en daar, maar ‘verdieping’ is een groot woord. Het voelde gewoon juist. Little did I know! Amai!

Ode aan de vreugde… het werd geleid door van die coaches die niet zoveel zeiden en deden. De ‘zoek-het-zelf-maar-uit’ tactiek. We kregen allerlei verschillende opdrachten die natuurlijk vrijwel allemaal oncomfortabel waren. Waaronder voor een groep gaan staan en improviseren op klank, soms op tekst, soms met een lied. Het idee was dat je de spanning voelde en daar uiting aan gaf. Eenvoud en moeiteloosheid was de sleutel. Je had uiteraard altijd zelf de keus of je daarin mee ging, maar ja… je volgt niet voor niets zo’n opleiding toch?
Ik heb mijn bange Bambi ontmoet, onderzocht en geuit. Ik heb getrild, geshaket en gejankt voor een groep mensen. I do NOT kid you! Als voormalige angsthaas en ‘zangeres’ overwon ik hier wat extreme gevallen. Ik snapte al waarom, maar toen nóg meer, dat ze het stembevrijding noemde. Ik vond dat voorheen nogal een pretentieus woord namelijk. Maar het lucht echt op en er komt weer ruimte in het hoofd en stroom in het lijf. Soms wist ik niet waar het verdriet in hemelsnaam vandaan kwam, maar dat maakte niet uit. Een primaire emotie duurt maar max 2 minuten, wist ik (controle-freak), dus toe maar Lot, jank maar, voor de groep. En nee, het is niet dat je daarna een bevrijd mens bent, maar stagnatie (opgekropte energie) kan plaats maken voor stroom.

Ik heb mogen ervaren wat de kracht is van gelijkgestemden, de stem, de adem, stilte, samen zingen en aanwezig leren blijven in je eigen lijf mét al die intensiteit in en om mij heen. Echter, dat uiten van woede en frustratie… ik vond het maar lastig.

Even stilstaan: Volgens mij gaat het erover dat je oké leert zijn met wie je in het hier en nu bent, hoe klote je je ook voelt en dat je daar de ruimte aan geeft. Dat je spreekt en blijft ademen. én… dat alles óók wanneer jij je blij en fijn voelt, maar je omgeving niet. Het licht blijkt veel enger te zijn dan het donker. Daar is een prachtige quote over geschreven door Nelson Mandela.

Waar je ook vandaan komt, waar je ook staat, welk beroep je ook beoefend, iedereen dealt in the end met dezelfde shit. Dus ja, de meeste boeken zijn geloof ik waar, maar alles heeft twee kanten: Je bent al heel én iedereen heeft een innerlijke reis te maken. Die van mij houdt vermoedelijk nooit op. Iets met onthechten, sensatie opzoeken, willen creëren en een lichtelijke obsessieve vrijheidsstrijder. Wat me al wel onwijs heeft geholpen is het volgende: Benoem je schaamte, ont-moet jezelf en onderzoek wat zelf-vergeving voor jou inhoud. Vanaf daar …

Halverwege het schooljaar 🧐 : Misschien is dat ‘ hoogsensitief zijn ‘ en in lijn blijven met jezelf toch best een dingetje.
We kregen zowel aanmoediging als niet zoveel aanmoediging. Ik snap wel waarom. Het gaat erom dat er een innerlijke beweging ontstaat ondanks alle ongemakkelijkheid, en je jezelf de toestemming en ruimte geeft om te zijn wie je bent met alles wat daar is. Dat kende ik onderhand wel, dacht ik, maar het blijft een leerpunt. Ook spiegelden we elkaar steeds, dus er kwam genoeg los 😉 En als je hulp nodig had, kon je dat vragen. Ofwel, word je eigen redder. Niet die van iemand anders. En zo worstelde ik wat af.

Dan nu..

ADEM IN, ADEM UIT 😬

Stel nou hè, als we dat woord zelf-compassie eens heel serieus zouden gaan nemen en zo gewenst een besluit zouden nemen rondom een energie-vretende situatie. En we daarbij alle weerstand gaan voelen en gewoon blijven ademen. Wat zou er dan gebeuren? 

De angst & pijnlijkheid van de spotlights: 

Terug naar ‘spreken’. Het is zo eng omdat afwijzing (onbewust) de grootste oer-angst blijkt te zijn met als gevolg eenzaamheid, er niet meer bijhoren. Die pijn wil ons mens-systeem liever niet voelen. In de spotlights staan kan betekenen dat mensen je gaan veroordelen en/of het gaan bestempelen als ‘die wil ook gewoon aandacht’ en totaal jouw harten-boodschap missen. AUW! Zelf-compassie kán worden geassocieerd met arrogantie, ongezond narcisme, en al dat soort dingen meer… kiezen voor liefde vraagt om moed. 

Deze wereld, de mens, oordeelt nogal snel. We zijn allemaal spiegels voor elkaar. Oordelen is in weze zelf-afwijzing. Auw! We doen het alleen niet express. We zijn zo geconditioneerd. Ook hebben we geleerd om vanuit ons hoofd te leven en om niet meer te voelen, DUS het is niet gek dat de mens zoveel weerstand voelt bij kwetsbaarheid en bevrijding. 

Zelfonderzoek.

Wát nou als we het oordeel-en projectie systeem onderzoeken? Wat nou als de mens weer vertrouwen en veiligheid in zichzelf ervaart? Wat nou als de mens vanuit zijn / haar kwetsbaarheid en enthousiasme in de spotlights gaat staan?!?

SNAP JE WAAROM IK ZO ENTHOUSIAST BEN OVER ZELF-ONDERZOEK EN KWETSBAARHEID?!?

Na wat holistisch onderzoek naar wat mijn stem nou eigenlijk is, en hoe mijn brein en het mens-systeem nou eigenlijk voor mij werkt, kan ik bewuster kiezen en daardoor ervaar ik vrijheid (al snap ik mijn brein nog steeds niet altijd ). Dat was het begrijp-gedeelte. Inmiddels flow ik aardig op mijn gevoel en innerlijke stem (wat staat voor mijn eigen waarheid en intuïtie) en durf ik erop te vertrouwen dat er meer is dan ik met mijn ogen kan zien. We worden altijd gedragen door iets groters.

Ik vond kwetsbaar zijn en verzachten een mega uitdagend iets in een wereld van (schijn)perfectie en verharding. “Gewoon jezelf zijn” en “innerlijke rust” vraagt om stap voor stap alle maskers af te zetten en jezelf te ont-moeten. Ook je schaduwkanten. Een inzicht dat nogal fijn was midden in de storm :

Het ego is. niet. slecht. !! We zijn onschuldig. We mogen het ego alleen recht in de ogen aankijken en voelen. De ziel wil groeien. De mens wil evolueren. Het maakt niet uit hoe snel of hoe langzaam. Het is een onthechtings-  en rouw-proces. Daarbij is het voor jezelf (en de wereld) zo fijn als jij gaat doen waar jij blij van wordt en je jezelf laat zien en horen. Ook draag je dan iets bij en dát geeft zingeving en dankbaarheid. Vanaf daar…

Hoe vaker ik de confrontatie met mezelf aanging, hoe vrijer ik mij door het leven kon bewegen.

Hoe meer weerstand ik voelde, hoe groter de uitnodiging naar verbinding.
Hoe meer ik mij over durfde over te geven aan iets groters en hoe vaker ik mij durfde te laten zien en horen in alles wat ik (niet) ben, hoe meer het stroomt én hoe moeitelozer het leven naar mij toekomt.

MAAR! Mijn motto: Stap voor stap. Geduld was en is mijn grootste les.

△ Door jezelf te ont-moeten kun je een ander ontmoeten. We verbinden met onszelf en daarmee met een ander. De relatie (met onszelf) groeit. Er komt vertrouwen. Ons hart heelt en opent. Is verbinding met jezelf en een ander vanuit dat grootse woord ‘compassie’ niet het enige wat de mens nodig heeft? Mijn antwoord neigt naar voluit “ JAAAAAAAA!!! “

Als je helemaal tot hier bent gekomen met lezen… wauw!

Mijn verhaal doet ertoe. Jouw verhaal doet ertoe. Tot zover mijn preek.

Dankjewel voor je aandacht.

Veel liefs !

We mochten tijdens de opleiding allemaal 1 lied mee op reis nemen zogezegd. Dit was die van mij: